Sevgili Yay Olmuş Aşk Okunu Kendisine Fırlatıyor

Halin adı aşk olunca gözler arasından akan ışık yayılır bir anda… Senler birbirine karışmamıştır henüz ama kalpte doğan ve gözlerden akan ışık çoktan karışmıştır birbirine… Arzu kendiliğindendir. Arzusu beklentiden uzaktır. Arzusu zaten arzulayanın arzusudur. Sen oldurmamışsındır. Gözlerinin içinden bakan gözlerine baktığında akar. Gören ve görülenin bilinmeyi sevmesinden doğar aşk. Beden halinde henüz kendini gizlerken bile, kalbi bağı açmayı sevendir. İki göz pınarının içinde sular çağlar. Ona baktığı gibi bakabilmek her veçheye aşkı ilahileştirir. Orada eksiklik yoktur, eksiklikten doğmamıştır. Bütünlenmeye ve tamamlanmaya varış vardır.

Yanı başındadır. Apaçık ve bilirsin ki saf halindir. Beklentiden, sahiplenmeden uzak… Anın içindedir. Tek tanığı andır. Uyanırsın halin aşktır. Uyursun halin yine aşk… Değişmemiş, değiştirilmemiştir. Kimyası aşk olanın, simyası da aşktır. Suskunluk anında ruhundan ruhuna söylenendir.

Sevgili Oku atan yaydır. Sevgilinin elinde teslimdir aşk… Dünyasal ve evrensel aşk diye ayrılmayandır. Boyutları vardır ve  o boyutlara göre kimi an adlandırılır.

Nasıl ki gökkuşağında renkler vardır ve kırmızıdan turuncuya turuncudan sarıya  geçmiş diye isimlendirmeden, boyutlandırmadan bir bütün olarak gökkuşağını görürüz, işte aşk da sevgilinin elinde haline teslimdir. Adeta renklerin içinden, renklerin ötesine fırlatılan ok gibidir.

Sevgili yay olmuş aşk okunu kendisine fırlatıyor. Senin en yalın halin ok oluşun değil mi sevgili? ÇOKluktan birliğe… OKursun, OKunursun… dOKursun, dOKunursun… Hızla aktığında bir ceylan gibi kaçsa  da sevgili, sen yine de kendi akışının hızında ak. İlahi aşkta ‘Bir’ olduğun, birliğinde eriyip yükseldiğin bütünüyle teslimdir. Okun atıldığı yeri bilendir. Okun geleceği ve vardıracağı yeri de bilendir. Her oluş kendinin halleridir.

Işıktan gelen ve ışığa gittiğimiz yolda bütünü ‘Bir’de gördüğün, birlik halidir aşk… Sadece vardır. Yok ile var arasındaki nefestedir. İşte iki nefes arasındaki sırat köprüsünün kendisidir. Köprüden düştüğünde yanıyorsan bilincinin içindeki yangındandır, düştüğünde de serinliğiyle yol aldırıyorsa bilincinin içindeki ferahlıktandır. Yücelten ilahi bir aşka dalıverirsen o yangın seni serinletecektir de… Baktığın, olduğun, gittiğin, gideceğin her yer, içtiğin, yediğin her şey, enginlik içinde Sevgili’yi hatırlatır. Hatırlamak değil mi var oluşunun özü…

Sana hatırlatana yönel Sevgili…

‘Sevgili okur beni, onunla okunur olurum.

D’okur beni ilmek ilmek, dokunur olurum.

Âşk işte o nûrdur.

Ben de benimle, sen de seninle…

Herkeste okunmayı bekleyen,Kendinden kendine  sadece okuNUNca bilinen’…

Nilüfer Özcan Demir, dizelerinde ne güzel anlatmış aşkı…

Ey güzel aşık, sevgililer günün kutlu olsun… Sevgililer günün öyle sevgi dolu geçsin ki, gerçeğin içinde adeta varoluşun gözlerinde eri… ‘Seni Seviyorum’ diyerek atıl içine aşkın… Sonra o seni ok gibi fırlatacaktır.

Olduğu haliyle ‘Seni Seviyorum’, sevdiğimin ‘Öz’ olduğunu bilerek…